Marathon Rotterdam

Zondag 8 april 2018 was het weer MARATHON dag in Rotterdam en uiteraard was ik erbij. In 2011 liep ik mijn eerste EN laatste marathon. Althans, dat zei ik toen. Dat “laatste” bleek niet helemaal te kloppen. Met een pauze van 2 jaar liep ik in 2014 een 2^e, in 2016 een 3^e, in 2017 een 4^e EN een 5^e en zojuist in 2018 een 6^e.

 

Elke marathon is anders, al zijn de weersvoorspellingen voor mij elke keer in Rotterdam hetzelfde geweest; trainen in barre winters; regen, wind, sneeuw, gladheid en kou om een week (soms al 2 weken maar dat negeer ik gewoon) voor D-day toch wel de horrorvoorspelling te krijgen van de eerste lentedag die valt op de dag van de marathon. Iedereen blij, eindelijk, eindelijk komt de zon weer terug en kunnen we zonder jas op het terras zakken!! Ook ik kijk echt uit naar dit heerlijke lenteweer. Het is er inmiddels wel weer tijd voor, iedereen lijkt er aan toe te zijn maar kan dit ALSJEBLIEFT volgend weekend? Please Ed?

 

Natuurlijk niet! En dat is ook helemaal niet nodig. Want als het van dat heerlijke weer wordt, dan staat het publiek, wat wij lopers zo hard nodig hebben, langs het hele parcours en is iedereen vrolijk en zal er genoeg water en andere verkoeling zijn. Het is voor ons als lopers een kwestie van aanpassen. Natuurlijk zijn we er nog niet aan gewend, maar hé, dat was ik ook niet aan gevoelstemperatuur -18 graden. Daar heb ik ook op aangepast en ben ik met mijn loopmaatje de polder in gegaan om die 32 kilometers op te vreten. Uiteraard ging dat gewoon goed.

Ik schrik niet meer zo van heerlijk lenteweer (en dat is echt nog niet “bloedheet” hoor mensen) tijdens de marathon. Lekker weer in korte broek lopen, dat is pas fijn!

 

Al snel na de start, voor het eerst aan de voet van de Erasmusbrug, wat best gaaf was maar waarvan ik vond dat de organisatie dit gebied alleen voor lopers had moeten open stellen, werd duidelijk dat het een benauwde tocht zou worden. Bij de 1^e drankpost, die ik meestal oversla, zo rond de 5 km, heb ik al een bekertje leeg. De volgende drankpost ligt rond het 9-10 km punt en ik weet dat mijn vader daar zal staan. Ik lig behoorlijk voor op schema dus besluit zodra ik hem zie, even te stoppen en mijn bekertje water vanuit stilstand rustig weg te werken.

Op het Havenspoorpad, waar ik in tegenstelling tot vorig jaar, heel relaxed kan lopen lijkt mijn horloge er mee te stoppen, of te haperen, of weet ik veel wat ermee is gebeurd. Er zit niet veel beweging meer in, alleen het klokje tikt door. In de buurt van Ahoy staat Rabin met vers siroop op me te wachten. Lekker zoet, meer energie. De zon komt zo nu en dan goed door en ik besluit bij ca. 18 km weer even te stoppen om mijn shirt uit te trekken (het startnummer met chip zit op het Road Runners jubileumshirt, wat ik deze keer, vanwege het 25 jarig bestaan van de vereniging, toch maar heb aangetrokken). Ik houd niet van hemdjes maar geluk bij een ongeluk, hierin ga ik verder. Dat t-shirt kan mooi bij Rabin in zijn rugtas. En dat geeft echt verkoeling. Een licht briesje en nog een bekertje siroop, elke spons meegepakt en ik hobbel weer door.

Ik hoor dat ik ‘veel te snel’ loop in een vlak tempo. Handig zo’n app; iedereen kan mijn hele tocht bijhouden. De beoogde eindtijd op dat moment ligt ver onder mijn doel (!!) en mijn horloge is niet stuk, ik loop gewoon al 10 km een supervlak tempo. Na het halve marathonpunt merk ik dat ik moet gaan inleveren. Bij 23 km ben ik bewust van de zon, toch wel fel en warm. Voordeel is dat het daarmee ook minder benauwd is. Bij de 25 km krijg ik weer een boost doordat daar onverwachts mijn vriendinnetje opduikt. Man, wat heb je dat support hard nodig!!

Vlak voor de brug loopt Rabin weer even mee, en ook dat is nodig want die brug is nu veel hoger (staat ie open ofzo?) dan direct na de start. Ik krijg het nu echt zwaar en moet even op mijn tanden bijten om de tunnel in te gaan. Met nog meer zoete shit moet dat lukken. In een slakkentempo kom ik de tunnel uit en probeer weer tempo te maken om rustig het Kralingse bos in te kunnen.

Sinds ik in Brabant woon, nu zo’n 17 jaar, weet ik dat het gewoon een park is en dat we over brede geasfalteerde wegen lopen maar dat er elk jaar nog meer publiek staat, een plek om naar uit te kijken dus! Maar voordat we daar zijn, nog even over de Boezemkade, een feestje! De lucht van bier, wiet en BBQ werkt niet echt mee om weer terug in tempo te komen en bij de 30 km laat ik de pacers van 3 uur 50 mij voorbij gaan. Dat kan ook niet anders, ik ben inmiddels gaan wandelen.

Nog even wat drinken en bij 32 km neem ik een 2 gelletje aan waarvan ik er 1 gretig naar binnen slurp. Opgejut door het publiek wissel ik het wandelen af met een dribbeltje maar bij 33 km ben ik behoorlijk misselijk. De volgende drankpost met water is nog 2 km ver en ik vraag aan het publiek om water. Daar staat een schattig meisje met een 1½ literfles fris, koud WATER. Ik drink zeker de helft leeg en voel de misselijkheid wegzakken *Hoera!* en ik zet weer een dribbel in. Dit gaat goed en het tempo valt ook niet tegen. Op mijn horloge zie ik dat ik wel door moet blijven lopen om onder de 4 uur te finishen. En zo verliep het verder.

Zwaaiend naar persoonlijke support, kom ik bij de kubuswoningen. Nu focussen!!! Nog 1 kilometer en dan DE bocht. Jongens wat er dan door je heen gaat….. de bocht naar de Coolsingel, nog 500 meter te gaan, ik zie rijen dik publiek, nog 400 meter … ze lachen, ze schreeuwen, nog 300 meter en ik denk: ik versta mezelf niet eens meer, zo’n lawaai, wat een kabaal! Ik zie alleen nog maar een klok…… met een acceptabele eindtijd….. komop Es, doorgaan nu! YESSS!

Marathon nummer 6 kan ik afvinken. Conclusie: Het was een zware editie, de 1^e helft was top, de 2 helft flop, is dit dan een “positive split”?

 

Natuurlijk bedank ik iedereen die er voor mij was, in de aanloop naar D-day en op de dag zelf, ook al heb ik je niet gezien. Echt heel gaaf en wat heb ik die support hard nodig gehad.

 

 

Op naar lucky nr 7 dan maar??